Abortus, en nu?
‘Ieder mens mag zich veilig, geaccepteerd en gerespecteerd weten. Alleen dan is er ruimte en mogelijkheid voor bewustwording en groei.’ – Bianca de Graaf
Het zijn vaak moeilijke woorden: ‘Ik ben zwanger en heb het besluit tot abortus genomen.’ Voor veel vrouwen is dit geen boodschap die ze met blijdschap aan anderen vertellen. Buitenstaanders hebben gemakkelijk een uitgesproken mening over abortus, maar ook de vrouwen zelf hebben soms een hard oordeel. Daardoor zwijgen ze over hun pijn en verdriet na een abortus. Dat maakt de verwerking van een abortus extra zwaar. Abortus is een indringende verlieservaring, niet alleen voor vrouwen die spijt hebben van hun beslissing, maar ook voor vrouwen die achter hun keuze staan. In dit boek gaat het niet over het besluit op zich, maar over de verwerking van abortus. Wat ervaren vrouwen na een abortus aan pijn, verdriet, schuld en schaamte? Ook de rol van het geloof bij het verwerken van deze verlieservaring krijgt aandacht. Wat doet een abortus met vrouwen die geloven? En op welke manier kan het geloof deze vrouwen helpen?
De auteur
Bianca de Graaff
Anneke Nagelhout –
Ik ben het eens met de hieronder beschreven bevindingen van de andere lezers.
Ik wil wat citeren wat mij raakte en me stil deed staan bij het leed van deze vrouwen:
“ Je staat niet te springen om je grote verdriet rondom abortus publiekelijk op tafel te leggen, zodat iedereen over je heen kan vallen met oordelen en verwensingen. Je voelt dat de buitenwereld eerder je vijand is geworden dan je vriend. Je bent alert op wat je zegt tegen anderen. Je voelt dat er iets in je leven is binnengekomen, dat je kwetsbaar maakt als vrouw naar de buitenwereld toe” (Blz 24).
“Er wordt aan heel veel groepen in de samenleving wél troost geboden: mensen die scheiden, zieke mensen, gevangenen, dakloze, drugsverslaafde en psychisch zieke mensen. Er wordt vaak gezegd dat zulke mensen dader of slachtoffer zijn. Waarom bieden we dan geen troost na een abortus aan vrouwen? Waarom zijn zij zo bang om hun verhaal te delen?” (Blz 86).
Die vrouwen zijn bang en voelen zich afgewezen door de maatschappij (en kerk), in de Bijbel lees ik iig dat Jezus wel een luisterend oor had voor een ieder die zich afgewezen voelde. Jezus kent ons lijden, in Jes 57:15 staat dat God woont bij de verbrijzelden van hart en de nederigen van geest, Hij wil leven geven (en vergeven).
De gebeden in het boek zullen zeker bijdragen in de verwerking van dit grote verdriet.
Philip Troost –
Een heel eerlijk boek. De auteur doet recht aan de complexiteit die bij abortus aan de orde is. Alle aspecten en gevoelens worden eerlijk genoemd. Ook gaat de schrijver de vraag of abortus zonde is en als schuld voor God beleden moet worden niet uit de weg. Alleen al de erkenning van hoe menselijk het is zo moeilijk vrede te kunnen vinden met een gedane abortus, maakt het boek de moeite waard. Tegelijk krijgt de lezer handvatten en verwerkingsvragen aangereikt om in het proces stappen te kunnen zetten. Aanbevolen!
L. de Graaff –
Mooi geschreven, het eerste deel helpt om het te verwerken op een heel persoonlijke manier en het tweede deel helpt om ook geloof te bezien vanuit de liefde voor jezelf en God. Ik raad het aan om te lezen. Gr Lijnie