Aan mij zie je niets
Autisme uit zich bij iedereen anders en je kunt het aan de buitenkant niet zien. Ongezien is onbegrepen en ongekend maakt onbemind. Daarom zat er voor Bianca niets anders op dan zich zo goed mogelijk te leren aanpassen. Maar waaraan precies? En wat was er dan mis met haar?
In dit boek kijk je door haar ogen hoe het is om als meisje op te groeien in een tijd waarin alleen maar gehandicapte jongens en eigenaardige mannen autisme konden hebben. Pas veel later, als ze zelf moeder is, ontdekt ze door haar autistische kinderen waarom zij zo anders is. Ze neemt je in dit waargebeurde verhaal mee op een ontdekkingsreis naar volwassenheid, naar moederschap en naar geloof in God. Een reis vol verwarring en intense wanhoop, maar ook met bijzondere en soms hilarische situaties waarin ze waardevolle mensen ontmoet.
Aan mij zie je niets is een meeslepend en helder geschreven boek, een aanrader voor wie zich ook zo heel anders voelt, of die zo iemand kent.
God maakt geen fouten. Hij houdt van je zoals je bent.
De auteur
Bianca de Vrind-Zegers
Anneke Nagelhout –
Dit boek echt een aanrader, het raakte me enorm, ik vind het fantastisch als mensen hun verhaal willen delen zodat we elkaar beter gaan begrijpen.
Daarbij vind ik het een goed geschreven boek gelardeerd met humor, avontuur, verdriet enz. De eenzaamheid en onbegrip In Bianca’s leven vind ik erg verdrietig, ik besefte dat ik vaak de mensen om mij heen met ASS niet begrepen had. Gelukkig kunnen we er tegenwoordig veel informatie over vinden maar om het uit de mond van een ervaringsdeskundige te horen is heel bijzonder. Zeker als je leest hoeveel het haar heeft gekost om uiteindelijk te erkennen dat ze autisme heeft en erover durfde te praten.
Zo was op de middelbare school aansluiting vinden een groot probleem. Misschien vonden andere meiden het heel gewoon om met zijn drieën naast elkaar te fietsen naar school, voor Bianca was dat onmogelijk: “hoe deden ze dat , kletsen, fietsen en opletten tegelijk?” Trouwens ze zei ook altijd de verkeerde dingen.
Ze wilde geaccepteerd worden maar dat was moeilijk, zij hield niet van hun muziek (zij hield van klassiek en ging later ook nog naar het conservatorium na haar studie rechten) en keek niet naar hun favoriete televisieseries. Ook make-up was niet aan haar besteed, ze snapte niets van mode en liet haar haar groeien zoals het uit haar hoofd kwam 😂.
Uiteindelijk ging het negatieve steeds meer vanbinnen zitten, ze ging geloven wat er over haar werd gezegd. Ze vond zichzelf ook kinderachtig, sloom, koppig, saai, stom en raar. God had eigenlijk gewoon iemand teveel geschapen dacht ze.
Bianca wil met dit boek laten zien dat wat je aan de buitenkant aan iemand ziet, eigenlijk maar het topje is van de ijsberg die hem vanbinnen drijft. Voor wie zich anders voelt, op wat voor een manier dan ook: “ Ik geloof dat er in ieder geval Één is die jou wel ziet en Hij houdt van jou”, zegt ze.